charakterystyczna cecha wielu stylów wina, przede wszystkim win VDN, win likierowych i niektórych win musujących; w innych winach wrażenie s. ujawnione przez zmysł smaku może być traktowane jako usterka; słodki smak wina jest przeciwieństwem wytrawności wina; odczuwa się go przelotnie już w pierwszym kontakcie z winem (atak); s. jest jednym z czterech bazowych smaków wina, świadczących o obecności cukru resztkowego i/lub gliceryny, ale także słabej kwasowości; w winiarskim języku degustacyjnym określenie to nie jest zarezerwowane wyłącznie dla win słodkich, ale także dla win wytrawnych niewykazujących agresywności, pieszczących podniebienie, łagodnych; potocznie jednak oznacza wino bogate w naturalny cukier (cukry), produkowane z przejrzałych winogron; koncentracja cukru w gronach bywa osiągana w sposób naturalny lub poprzez ingerencję człowieka; naturalna koncentracja cukrów w winach typu sauternes czy w tokaju powstaje na ogół za sprawą szlachetnej pleśni i dojrzałości winogron; od kilku tysięcy lat znana jest także naturalna metoda zwiększająca stężenie cukrów w gronach poprzez ich podsuszanie (passito): współcześnie technikę tę wykorzystuje się niemal we wszystkich krajach winiarskich na świecie; kolejnym sposobem na uzyskanie słodkiego wina jest oddzielenie lodu od moszczu podczas wyciskania zmrożonych owoców (metoda wykorzystywana przy produkcji win lodowych eiswein); za słodkie umownie uważa się wina o zawartości cukru przekraczającej 50 g/l; słodki smak równoważony jest przez kwasowość i/lub taniczność wina, jednocześnie ograniczające jego intensywność; wyczuwa się ją głównie czubkiem języka; osoby na co dzień niejadające słodyczy są bardziej wrażliwe nawet na niewielką jej ilość w winie; ocena zawartości cukru w winie zwykle bywa kwestią kontrowersyjną: dla jednych wino może być ledwie półwytrawne, dla innych ten sam trunek będzie półsłodki; każdy ma inną wrażliwość smakową, inny próg percepcji; obiektywnej oceny może dostarczyć jedynie analiza chemiczna, ale dotyczy ona jedynie zawartości cukru, a nie indywidualnego odczuwania s.; wina smakują słodko głównie za sprawą cukru resztkowego, przede wszystkim glukozy i fruktozy, które nie przekształciły się w procesie fermentacji w alkohol; stężenie cukru resztkowego wyraża się w gramach na litr wina, np. 1 g/l (0,1%), 40 g/l (4%); najwyższą zawartość cukru posiada tzw. esencja tokajska, najsłodsza forma tokaja aszú: cukier może stanowić w niej nawet powyżej 50%, przy zawartości alkoholu 2–5% (!); nawet wytrawne, bogate, owocowe wina dają czasami wrażenie słodkości, którego źródłem jest etanol i inne alkohole wyższe, głównie gliceryna będąca ubocznym produktem fermentacji; wpływ na wrażenie słodkości mają także kwasy, taniny i duża zawartość pektyn; wytrawne wina o zawartości cukru resztkowego poniżej 2 g/l, o stosunkowo wysokim stężeniu alkoholu, takie jak niektóre chardonnay, mogą smakować całkiem słodko, jednocześnie słodkie vouvray z Doliny Loary, wytwarzane z odmiany chenin blanc, może zawierać ponad 30 g/l cukru resztkowego, a w młodości smakować całkiem wytrawnie; organoleptycznie bardzo trudno jest odróżnić źródło s. wina (cukier, etanol, glicerol), ponieważ mają taką samą naturę (słodko smakują); wino, w którym odczuwa się przyjemną s. można określić jako: sprężyste, potoczyste, fondu, tłuste, miękkie, aksamitne; przesadnie słodkie wina, mało eleganckie, o zbyt niskiej kawasowości można określić jako przesłodzone, przesycone, wiotkie, ckliwe; we Francji określenie „doux” (słodkie) może być używane w stosunku do win spokojnych, ale przeznaczone jest przede wszystkim do słodkich win musujących o zawartości cukru resztkowego przekraczającej 50 g/l; moelleux; amabile; abboccato; bogate; dojrzałe; dulce; likierowe wina; mutage; słodkość porto; słodkość malagi; słodkość sherry; marsala; wzmacniane; słodkość win musujących i spokojnych; słodkość pośrednia