najlepsze, naturalne, „oddychające” zamknięcie butelki z winem; ma kształt cylindryczny, długości 2–5 cm, wykonany z naturalnego tworzywa o dobrej jakości; k. dłuższe wykorzystuje się do win przeznaczonych do długiego starzenia (vins de garde); coraz częściej wina, szczególnie młode, zamyka się korkiem syntetycznym lub zakrętką; „wynalezienie” korka często przypisuje się Dom Perignonowi, twórcy szampana, nie jest to jednak prawda: niewykluczone, że Perignon lub jego współbracia zobaczyli najpierw k. u powracających z Santiago di Compostella pielgrzymów; k. znano już w starożytności, niektórzy badacze przypuszczają, że po podbiciu przez Maurów południowej Iberii Europa utraciła naturalne źródło jego pozyskiwania; faktem jest, że na średniowiecznych ilustracjach beczki z winem szpuntowane są k. drewnianymi; dodatkowo chroniono beczki woskiem lub smołą; przez długi czas wino magazynowano w beczkach, a także wprost z nich je serwowano; wraz z rozwojem butelek szklanych służących nie tylko do jego prezentowania, ale konserwacji i transportu, k. zaczął odgrywać rolę, której nie da się przecenić; próbowano także k. szklanych, niezwykle drogich w porównaniu z naturalnymi ze względu na konieczność ich szlifowania, dopasowywania do każdej butelki oddzielnie; szklane k. przetrwały do współczesności jedynie w karafkach używanych do dekantowania wina, aptekach i laboratoriach, chociaż ostanio pojawiły się specjalne szklane k. (zatyczki) z gumową uszczelką w niektórych winach reńskich i alzackich; Cato Starszy (Marcus Cato Porcius, 234–149 r. p.n.e.) pisał, że naczynia z winem po zakończeniu fermentacji zamykano k. i uszczelniano smołą; w Grecji warstwę chroniącą wino przed szybkim utlenianiem i zepsuciem stanowiła oliwa, prawdopodobnie w tym celu używano także żywicy pinii (retsina); w średniowieczu „korkowano” wino drewnianymi zatyczkami owiniętymi nasączonymi oliwą konopiami; k. okazał się materiałem niezbędnym do życia wina w butelce, dotychczas nie może obejść się bez niego żadne przyzwoite wino; próby wprowadzenia tworzywa o cechach naturalnego k. idą dosyć opornie z uwagi na to, że k. z niego są mało eleganckie; ku zmartwieniu purystów coraz częściej stosuje się je jednak nawet w drogich winach, szczególnie australijskich; powoli w winach niedojrzewających k. z tworzywa stają się standardem; do zwykłych tanich i dobrych niewymagających dojrzewania win używa się też coraz powszechniej nakrętek (jak do wódki), a nawet kapsli; dąb korkowy rośnie w regionach Morza Śródziemnego, szczególnie w Portugalii (Alentejo), która jest światowym centrum korkowego biznesu (rośnie tu 30% wszystkich drzew korkowych na świecie!), Hiszpanii (Estramadura, Katalonia), a także Algerii i Mar; po okorowaniu materiał jest suszony przez około 3 miesiące, następnie zanurzany we wrzątku przez około godzinę i złożony do piwnicy na około 1–2 miesięcy, potem kora jest cięta, szlifowana, kąpana w kąpielach dezynfekujących, aby pozbyć się mikrobów, bakterii i grzybów, po wysuszeniu k. sortuje się i klasyfikuje, następnie gładzi i nadaje się im znak firmowy i rocznik; korowania drzew korkowych dokonuje się mniej więcej co 9 lat; w starych winach sprawdza się jakość k., ich elastyczność i wymienia się je, jeżeli grożą zepsuciem się wina; dla wielkich win wybiera się k. o najwyższej jakości, gładkie jak lustro; obserwując k. do szampana, można zauważyć, że często składają się one z dwóch części: część mająca kontakt z winem jest z k. najwyższej jakości, a druga jest z k. klejonego; butelki z koniakiem, armaniakiem lub innym mocnym alkoholem powinny być przechowywane na stojąco z uwagi na to, że k. zawiera suberynę, substancję rozpuszczalną przez alkohol