zwykłe greckie wino, białe lub różowe z dodatkiem żywicy pinii alepskiej (pinus halepensis – sosna alepska); ten szczególny smak i zapach wina wywodzi się z czasów antycznych, kiedy do uszczelniania amfor używano żywicy; był on raczej koniecznością niż wyborem; uszczelnianie zapobiegało także szybkiemu utlenianiu się wina w związku z porowatością amfor; była to oczywiście technologia owych czasów, obecnie wino tworzy się, dodając żywicę podczas fermentacji lub bezpośrednio do trunku, tę, która się nie rozpuści, usuwa sie podczas obciągu wina; ma co prawda smak terpentyny (niektórzy mówią, że odświeżającej mięty), ale jest ono popularne wśród Greków, którym towarzyszy od pokoleń; r. jest tradycyjnym winem ateńskim, najlepsze podobno pochodzą z winnic rodziny Kourtakis; zasadniczo żywiczne wina przestały istnieć wraz z upowszechnieniem dębowych beczek przez Rzymian, jedynie na terenach Bizancjum przez całe wieki trwał jeszcze, ale już jako lubiany styl wina; dla podróżujących w średniowieczu z Zachodu do Bizancjum smak tego wina był już trudny do zaakceptowania, zważywszy, że oprócz żywicy dodawano jeszcze do niego smoły i gipsu; ci sami podróżnicy wraz z takim winem musieli spożywać takie straszliwe dania, jak np.  koza nadziewana cebulą, czosnkiem i porem, pływająca w sosie rybnym (!); podróżnicy z końca XV w. wspominają o fermentowaniu bardzo znanej już w czasach greckich malvazjii (małmazji) z żywicą pinii; biała r. wytwarzana jest z odmiany savatiano, różowa częściowo także z odmiany rhoditis; terpeny