określenie dwuznaczne; wino (głównie czerwone) o przyjemnym, czystym jakościowo, wzbogacającym jego złożoność smaku i zapachu czystej, wilgotnej, żyznej ziemi (jak po deszczu w ogrodzie, w gorący letni dzień), ściółki leśnej, kory, z wyczuwalnymi minerałami; powszechnie występujący element smaku win europejskich, czasami kosztem smaków owocowych; Francuzi często używają określenia „smak ziemi” (gout de terroir); bywa że w ten sposób charakteryzuje się typowy smak wina danego regionu; pozytywnym przykładem ziemistości smaku i aromatu wina są najlepsze wina z Graves, charakterystyczny z. aromat cechuje także mourvedre (in. monastrel: drugi pod względem uprawy szczep w Hiszpanii); określenie to miewa także konotacje negatywne, w tym przypadku może to być nieprzyjemny zapach brudnego, chłopskiego podwórka, jak go eufemistycznie określają Anglicy; nieprzyjemne ziemiste zapachy mogą pochodzić od winogron będących w kontakcie z podłożem, zbieranych podczas deszczowej pogody, od używania brudnych filtrów lub leżakowania wina w uszkodzonych beczkach; zbyt wielka ziemistość wina czyni je grubiańskim, przynajmniej kontrowersyjnym; innym, delikatniejszym typem ziemistości jest zapach trufli; za z., nieco zielne lub roślinne (np. pokrzywa lub zielona papryka) cechy wina odpowiedzialne są związki z grupy pirazyn; taki sam zapach pozostawiają na skórze biedronki, stąd ostatnio modne wśród winiarzy powiedzenie „efekt biedronki”; podobno to właśnie one w dużej części odpowiedzialne są za roślinne aromaty burgundów, dostając się do kadzi fermentacyjnych wraz z winogronami; w Stanach Zjednoczonych słowo to ma podwójne znaczenie: pozytywne, określające zapach bardziej intensywny niż świeży zapach runa leśnego i negatywne – wskazujące na nieprzyjemny zapach roślinny; terroir; skóra; ziemniak; papryka (zielona); burak czerwony; ziemniaki