aromaty korzenne, niuanse aromatyczne przypominające całą gamę przypraw, często nieco ostrych, pikantnych, stosowanych w kuchni oraz cukiernictwie; określenie różnych egzotycznych posmaków odmiennych niż owocowe, ziemiste, zwierzęce; jest to bardzo specyficzna cecha wina, która staje się coraz bardziej intensywna w miarę starzenia w butelce; występuje w różnych białych i czerwonych winach dojrzałych smakowo; przykładem może być gorący zapach korzeni i przypraw w winach pochodzących z niektórych odmian winorośli (np. syrah), może także pochodzić od beczkowego élevage; ten termin degustacyjny odnosi się do wina żywego, pachnącego, o zdecydowanym aromacie i/lub smaku korzeni i ziół słodkich i ostrych, takich jak pieprz, anyż, goździki, mięta, cynamon, kardamon, wanilia, kamfora; niuans k. znaleźć można przede wszystkim w dobrych, złożonych gewürztraminerach, tokay-pinot-gris czy winach z Pomerol; czarny pieprz jest charakterystyczny dla win czerwonych, a pochodzące od beczki zapachy goździków i cynamonu można znaleźć w wielu winach białych; aromaty korzenne obecne są w większości win znad Rodanu i z Langwedocji; w czasach antycznych do moszczu dodawano aloesu, mirry, greckiej koniczyny, cynamonu; niewykluczone, że praktyki aromatyzowania wina miały na celu również ukrycie wad związanych z jego konserwacją; tym nie mniej Cato Starszy, Pliniusz i Columella podają liczne receptury na wina aromatyzowane, szczególnie te, które stosowano w medycynie; wielkim powodzeniem w okresie renesansu cieszył się hypocras, grzane wino z imbirem, cynamonem, gałką muszkatołową, goździkami, kardamonem oraz miodem lub cukrem: w owym czasie miód był dla plebsu, cukier dla arystokracji; Polacy też nie gardzą grzańcem; aromatów rodziny; garrigue; piernik; vin cuit; sapa; marsala