syntetyczne określenie treściwości wina, ekstraktu, owocu i mocy alkoholu, które razem dają na podniebieniu wrażenie ciężaru oraz bogactwa jako efektu gęstości lub lepkości; c. jest najważniejszym kryterium oceny jakości wykwintnego, właściwie każdego wina; pojęcie mniej specyficzne niż tekstura wina; cieliste, wino z ciałem, korpulentne, gęste, to jedne z najczęściej używanych określeń degustacyjnych; na podniebieniu wino z c. odczuwa się jako intensywne, pełne, mięsiste, ciężkie, wypełniające usta, pozostające w relacji z tzw. suchym ekstraktem, czyli wszystkim tym, co pozostaje w winie po odparowaniu wody i alkoholu; c. określa dotykowe wrażenie pełności wina na podniebieniu spowodowane określoną ilością etanolu, gliceryny, cukru resztkowego, kwasów i tanin; kryterium oceny c. wina umożliwia wybranie właściwego trunku do konkretnego dania, np. wina lekkie, dające mało wrażeń smakowych są doskonałe do świeżych ostryg, krewetek, gotowanych ryb itp., wina o średnio intensywnym smaku, oferujące pewną obecność na podniebieniu, ale nienarzucającą się zbytnio poleca się do łagodnych w smaku mięs, drobiu, cielęciny, niektórych dań z wieprzowiny, wina mocne, dobrze zbudowane, dające dużo wrażeń smakowych, ale niewypełniające całkiem ust są świetne do grillowanych mięs, barbecue, niektórych sosów, wędlin, średnio mocnych serów, a wina mięsiste, wypełniające usta swoim zapachem i smakiem, sprawiające wrażenie, że da się je żuć (mâché), dobrze towarzyszą daniom o skoncentrowanym smaku lub sosom ze śmietaną; wino bogate, pełne smaku, zrównoważone (równowaga), zaokrąglone, długie uważa się za pełne c. ( full-bodied); wina lekkie (light-bodied), niemające zbyt wiele c., często określa się niezbyt elegancko jako wodniste, chude lub cienkie; nie wszystkie wina muszą mieć pełnię c., np. większość szampanów (którym c. nadaje pinot noir), wina mozelskie, chablis; deserowe wina uważa się za pełne c. zarówno z powodu dużej zawartości cukru resztkowego, jak i tekstury; wino, które ma c., jest winem gęstym, zwartym, kompletnym; im więcej substancji składających się na kościec wina, tym ono jest lepsze; najważniejsze jednak, by poszczególne substancje były we właściwej proporcji do siebie, aby były w równowadze; rolą degustatora jest określić stan tej równowagi i jakości tych elementów; jeżeli wszystkie składniki wina są w odpowiednich proporcjach, można mówić o winie jako dobrze zbudowanym lub o dobrej konstrukcji; rzadko w winach białych znajdują się taniny, nie są one w nich niezbędne; w tym przypadku struktura wina jest sumą jego owocowości (alkoholu) i kwasowości; wielkie wina słodkie i likierowe nie mają tanin, a mogą być dobrze zbudowane, znakomite, potężne; wino bardzo chude, bez c. nie jest winem interesującym, chociaż lekkie nie musi być koniecznie winem złym: może ono być całkiem przyjemne, jeśli jego owocowość i taniny są dobrze zrównoważone (równowaga), a brak c. zastępują inne zalety, takie jak finezja czy  elegancja; niektóre wina nadmiernie ekstraktywne, z nadmiernym c. (amerykańskie, australijskie czy afrykańskie) bywają karykaturalne i z pewnością nie predestynują do miana wielkich: wrażenie, jakie robią na pijących, szybko mija; w przypadku wina sprawdza się uniwersalna łacińska zasada: „in medio stat virtus” (cnota leży po środku); w terminologii degustacyjnej określenie to w każdym przypadku wskazuje na mocny smak wina; wina z regionów bliżej równika zwykle mają więcej c. → wykwintne, full