wino, którego charakter zmieniony jest przez czas, zasadniczo odnosi się do win wieloletnich, starzejących się w butelce po przebywaniu w beczce, zbliżonych do swego apogeum; wyrażenie mało precyzyjne, jeśli nie określi się typu wina; niektóre wina mogą być stare, w znaczeniu „dojrzałe”, już po roku, inne wykazują oznaki starzenia po 20 czy 50 latach; s. może oznaczać także wina, którym brak świeżości, zmęczone (zbyt stare), w fazie schyłkowej życia, tracące ciało, utleniające się; ocena etapu rozwoju, na jakim znajduje się konkretne wino, stanowi największy problem miłośników tego trunku i praktycznie dotyczy wielkich win: przeciętny degustator nie może pozwolić sobie na trzymanie w piwnicy skrzynki wybitnego barolo, burgunda czy wielkiego bordeaux, by regularnie sprawdzać stan ich dojrzałości; określenie to odnosi się także do win, które przekroczyły datę 1 listopada następnego roku po zbiorze; dojrzałość nie jest więc niezbędną cechą wina