podobnie jak w innych dziedzinach konsumpcji wino również ulega modzie, a jego produkcja w niemałej części zależy od trendów rynkowych: tak dzieje się od 2 tys. lat; Rzymianie faworyzowali białe, stare i słodkie wina: najbardziej znanym było falernum produkowane na południowych zboczach Monte Massico, w północnej Kampanii, podobno najlepsze w wieku 10–20 lat; we wczesnym średniowieczu, po upadku Cesarstwa Rzymskiego, który spowodował ruinę transportu i gospodarki, pito cienkie i ostre wina lokalne, a najwyższą renomą cieszyły się wina reńskie; następnie przyszedł czas na wina cypryjskie importowane przez Wenecjan, słodkie wino z Krety (znanej wtedy jako candia), malwazję, zwaną w Rzeczypospolitej małmazją; w owym czasie modne były także importowane przez Wenecjan wina z Tyru (współczesny Liban); była również moda na tzw. tenty – czerwone, mocne wina hiszpańskie; w Polsce w XVI–XVII w. najpopularniejsze były tokaje zwane węgrzynami (stąd powiedzenie „Nullum nisi Hungaricum!” – „Nic poza węgierskim”); w Polsce moda jest zmienna, od kilku lat popularnością cieszą się wina chilijskie, łatwe i w przystępnej cenie