od łac. „balsamus” oznaczającego balsam lub jodłę balsamiczną, z której wytwarzano wonną żywicę, biblijną mirrę; cecha zwykle łączona z winami dojrzewanymi w dębie, w gorących regionach, w których wysoka temperatura przyspiesza ich ewolucję; grupa aromatów trzeciorzędnych występująca w młodych winach dojrzewanych w nowym dębie, przede wszystkim jednak w wielkich, dojrzałych winach czerwonych; wina o świeżej, przyjemnej woni przypominającej mniej lub bardziej zapachy żywicy sosnowej (pinia), cedru, jałowca, nowego dębu, kamfory, eukaliptusa, paczuli, sandałowego drzewa, wosku pszczelego, wanilii, kadzidła, starego rumu, whisky, starego koniaku, terpentyny itp. obecne w młodych winach dojrzewających w barriques; a.b. pojawiają się w winie w środowisku beztlenowym, podczas starzenia w butelce; zalicza się do nich także rancio; charakterystyczne dla win antycznych konserwowanych żywicą (istnieją opinie, że uszczelniano nią amfory), pamiątką z tych czasów jest do dziś pachnąca terpentyną grecka retsina; balsamiczne niuanse zapachowe występują w wielu winach, głównie starzonych w barriques lub dojrzewanych w kadziach, m.in. w médoc i burgundzkim santenay, nuty pinii; bliskie zapachowi terpentyny znajdują się w kilku winach z francuskiego Saint-Estephe; w niektórych winach typu moelleux aromat pinii ewoluuje ku drzewu sandałowemu