(fr.) skr. od Appellation d’Origine Contrôlée; element francuskiej klasyfikacji gwarantującej pochodzenie tradycyjnych produktów żywnościowych, w tym wina, z obszarów o dokładnie wyznaczonych granicach, bazującej na koncepcji terroir; teoretycznie jest to najwyższa kategoria francuskiego wina; celem AOC jest zapewnienie autentyczności wina, chociaż nie zawsze bywa wyznacznikiem jego jakości; koncepcja AOC powstała po I wojnie światowej, ugruntowała się we współczesnej formie po 1935 r., a jej zadaniem było m.in. zapobieżenie produkcji tanich imitacji wielkich win; każde AOC jest ustanawiane dekretem rządowym, który precyzuje m.in. obszar uprawniony do posługiwania się nazwą, dozwolone szczepy winogron, gęstość uprawy winorośli, minimalną zawartość alkoholu, maksymalną wydajność winnicy, sposób uprawy i technikę produkcji wina; we Francji funkcjonuje kilka kategorii AOC: regionalna, podregionalna, gminna, cru lub premier cru i grand cru – w dwóch ostatnich kategoriach można dodać jeszcze crus classée, których użycie ogranicza się do win wybranych przez Institut National de l’Origine et de la Qualité (INAO); ten sposób ustanawiania AOC umożliwia ogólną ocenę poziomu wina; najniższy poziom jakości wina (chociaż nie zawsze) wyznacza klasyfikacja generalna, później podregionalna i gminna; według powszechnej opinii za najlepsze uważa się wina z konkretnej winnicy (château, domaine, clos); teoretycznie system klasyfikacji win francuskich znajduje swój wyraz na etykiecie wina, należy ją tylko umieć właściwie odczytać; we Francji jest dziś ponad 400 AOC; te same cele przyświecały powstaniu takich obszarów w innych krajach, np. we Włoszech DOC, DOCG, w Hiszpanii DO, w Stanach Zjednoczonych AVA itd.; system AOC w dotychczasowym kształcie jest obecnie powszechnie krytykowany, ponieważ nie jest w stanie zagwarantować wysokiej jakości wina; przyszłym systemem będzie Appellation d’Origine Protégée (AOP), czas jednak pokaże, czy sprosta on oczekiwaniom; → vin de pays, vin de table, klasyfikacja z 1855 r., VDQS, VQA, IGP