termin ukuli angielskojęzyczni specjaliści w latach 80., pisząc o winach, które zaczęto produkować w Toskanii wbrew obowiązującym stereotypom i przepisom określanym przez DOC i DOCG; kilku zapaleńców zapragnęło stworzyć wina odbiegające klasą od istniejących standardów; w powszechnej opinii wina toskańskie, głównie chianti, nie uchodziły za szczyt osiągnięć winiarskich, mimo że znane były na całym świecie, ideałem dla wielu toskańskich winiarzy były wielkie wina bordoskie; pierwszym twórcą g. był markiz Mario Incisa della Rocchetta z winnicy San Guido w Bolgheri na wybrzeżu Morza Tyrreńskiego, który w 1944 r. posadził pierwsze sadzonki cabernet sauvignon pochodzące nie z byle jakiej winnicy, tylko z samej Château Lafite w Pauillac, gdzie również zakupił barriques do starzenia wina; siostrzeniec markiza, Piero Antinori, za pośrednictwem swojej firmy Marchesi Antinori, w 1968 r. sprzedał pierwsze 3000 butelek Sassicaia, pierwszego supertoskana, który obecnie przeszedł już do legendy (interesujący jest fakt, że wszystkie najbardziej znaczące supertoskany wywodzą się z kręgu Antinorich: Guado Al Tasso, Solaia, Tignanello); inne supertoskany: Ornellaia (Tenuta dell’Ornellaia) Vigorello stworzony przez Enzo Morgantiego w znanej toskańskiej winnicy San Felice, Luce i Lucente od Frescobaldich; do niedawna wszystkie supertoskany klasyfikowano jako wina stołowe, obecnie jako IGT, a nawet DOC; zarówno Luce, jak i Lucente są winami wytwarzanymi poza klasą DOC, aby istniała możliwość decydowania o kształcie obu trunków, ich twórcami są Tim Mondavi i Lamberto Frescobaldi, którzy zadecydowali o nowym spojrzeniu na klasyczne wino toskańskie