Vin de Pays

Kategoria win francuskich stworzona w 1973 roku, formalnie zatwierdzona w 1979 roku. Wina tej kategorii, są o stopień wyższe niż wina stołowe. Kategoria ta daje szansę identyfikowania swego regionu winiarskiego, jak wiemy kategoria win stołowych nie daje takiej możliwości. We Francji win tej kategorii jest około 140. Aby zakwalifikować się do niej należy spełnić wiele warunków wpływających na jakość wina. Są to przede wszystkim: zakaz kupażowania, musi być produkowane w limitowanej ilości, musi być produkowane z góry ustalonych szczepów, musi osiągać z góry ustalony poziom alkoholu itd.

VIN DE PAYS
Ściśle tłumacząc, oznacza wino krajowe, lub w innym tłumaczeniu, chyba szczęśliwszym – wino regionalne. Ktoś inny określił je jako \”wielkie nieznane wina Francji\”. Prawdą jest, że tak znane wina jak Sancerre, Pouilly-Fumé znad Loary, 30 lat temu mieściły się w tej kategorii. Kategoria ta jest bardzo interesująca przede wszystkim dla tych, którzy poszukują dobrych produktów w rozsądnej cenie, wziąwszy pod uwagę zupełnie irracjonalny wzrost cen z takich regionów jak Bordeaux, Burgundia czy Dolina Rodanu. Tak więc wybierając się w podróż do Francji, szczególnie w rejon Pirenejów, Południowego Zachodu, Midi, Prowansji i na Korsykę, możecie Państwo zacząć szukać \”wielkiego nieznanego\”.

WINA REGIONALNE MIDI
Wina Midi to rozległy obszar sródziemnomorskej części południowej Francji, od Rodanu aż po hiszpańską granicę, Langwedocję-Roussillon. Obejmuje aż cztery departamenty: Pyrénées-Orientales, Aude, Hérault i Gard. Nadal produkuje się tu ogromne ilości zwyczajnego pinard , czyli odpowiednika polskiego, regularnego sikacza. Ale dzisiejsze Midi to przyszłość win francuskich, przez wielu uważane za prawdziwą Kalifornię Francji. Tutejsze winnice należą do najstarszych we Francji. Pierwsze winnice w tym regionie posadzili Grecy już w V wieku p.n.e. Przygotowali oni grunt Rzymianom, którzy 2000 lat temu zainstalowali się w okolicach dzisiejszego Narbonne (Narbo). Odtąd wino stanowiło poważną część aktywności gospodarczej mieszkańców tych ziem (może z wyjątkiem krótkich rządów Arabów, zakończonych przez Karola Martela i Pepina Krótkiego w VIII wieku). W wiekach średnich rozwój winiarstwa zapewniały tamtejsze klasztory takie jak Lagrasse, Fontfroide (Corbieres), Caunes (Minervois) i inne. W XVII wieku do rozwoju winiarstwa na południu walnie przyczynił się Colbert Jean-Baptiste markiz de Seignelay (urodził sie jako syn kupca tekstylnego z Reims), czyli znany nam z historii minister Ludwika XIV – Colbert. Ten niezwykle zdolny i pracowity człowiek, faworyt kardynała Mazariniego, zbliżył winiarzy południa do rynków centrum Francji, doprowadzając do realizacji ogromnego, jak na owe czasy, przedsięwzięcia jakim był  Canal du Midi, łączący Morze Śródziemne z Atlantykiem (port Bordeaux w Akwitanii oraz Sete, śródziemnomorski port , gdzie dzisiaj w jego okolicy powstają znane muskaty Frontignan i Mireval).

PAYS D\’OC
Ten ogromny region winiarski rozpościera sie aż w czterech departamentach: Gard, Hérault, Aude i Pyrenées-Orientales. Obejmuje obszar ponad trzystu tysięcy hektarów na wybrzeżu Morza Śródziemnego, na południu Francji. Jest dziś najbardziej rozpoznawalną grupą Vins de Pays we Francji (około 40% win tej klasy na rynku). Wszyscy turyści znają pełne południowej urody miejscowości jak Carcassonne, Nîmes, Montpellier, Béziers, Agde, Narbonne i Perpignan dzięki największym na świecie winnicom.

Pierwsze winnice w Langwedocji założyli w Agdzie Grecy, na 600 lat przed Chrystusem. Czterysta lat póżniej swoją kolonię, u ujścia rzeki Aude – Narbo Martius założyli Rzymianie. Prowincja Narbonne największy swój rozkwit zanotowała za czasów Cesarza Augusta, który osiedlał tu wiernych weteranów swoich legionów. Wtedy to powstały pierwsze znane winnice w Galii. Handel winem był możliwy dzięki \”Via Domitia\”, której fragmenty istnieją do dziś. Wina stąd eksportowano aż na wybrzeże Adriatyku, Grecji a nawet do Górnego Egiptu. Mimo upadku Cesarstwa Rzymskiego, winnice prosperowały nadal. Wprowadzono do uprawy nowe odmiany winorośli: Chassellas, Muscat i Carignan.

Wina z Pays d\’Oc podawane były do stołu na dworze królewskim. Nie zapominajmy, że sława win bordoskich nadeszła nieco póżniej. Z historii wiadomo, że podróżujący po Langwedocji w grudniu 1564 roku król Karol IV wraz z matką Katarzyną Medycejską, z najwyższym uznaniem wyrażali się o muszkacie z Frontignan. W wieku XVII wina z Langwedocji zawojowały rynek północnej Europy i Anglii. W latach 1667 a 1694 rokiem powstał Canal du Midi, 360 kilometrowa droga wodna, która połączyła Morze Śródziemne z Atlantykiem (328 różnych urządzeń hydrotechnicznych – śluzy, akwedukty, mosty, tunele itp). Ta niezwykle nowoczesna jak na owe czasy, a także piękna architektonicznie budowla hydrotechniczna pozwoliła na eksport win langwedockich na północ Europy. Budowniczym kanału był Pierre-Paul de Riquet. Przez cały XVIII i XIX wiek winiarstwo Midi funkcjonowało znakomicie. Kanał stracił na znaczeniu z chwilą utworzenia połączeń kolejowych (1855) z północą kraju.