14 win drugiej klasy

CHATEAU RAUZAN-SEGLA
Margaux. 51 hektarów w uprawie, około 8000 skrzynek wina. Co trzy miesiące wino zlewa się znad osadu. Wina klarowane są kurzym białkiem przed butelkowaniem. Ponadto w winnicy produkuje sie około 7000 skrzynek innego wina. W XIX wieku razem z Chateau Mouton uważane były za przodujące wśród win 2eme Cru Classé. Wprawdzie Filipowi Rothschildowi w 1973 roku udało się z Chateau Mouton przejść do najwyższej klasy, ale w żadnym razie nie umniejsza to rangi i klasy Rauzan-Ségla. Od 1994 roku Rauzan-Ségla jest własnością sławnej firmy kosmetycznej Chanel, błyszczy dziś bardziej niż kiedykolwiek wśród win Margaux. Konsultantem winnicy jest znany bordoski enolog prof. Peynaud. W pierwotnej mieszance, za jego radą, zmieniły się proporcje poszczególnych odmian. Zwiększyła się zawartość Cabernet Sauvugnon. Obecnie skład wina jest następujący: CS54%, Me41%, CF1%, 4%PV. Wino fermentuje w kontrolowanej temperaturze, w stalowych zbiornikach. Dojrzewa przez 20 miesięcy w dębowych barriques z Troncais (65% w nowych). Niektórzy uważają, że w ostatnich latach w AOC Margaux, Rauzan-Ségla ustępuje tylko Châtegau Margaux.

CHATEAU RAUZAN-GASSIES
Margaux. 30 hektarowa winnica. 65% Cabernet Sauvignon, 25%Merlot, 10% Cabernet Franc, średni wiek powyżej 25 lat (2003). Graniczy z działkami Château Rauzan-Segla, Château Margaux, Château Palmer. W połowie XVII wieku winnica była częścią sąsiedniego Château Rauzan-Segla. Obecny podział winnicy nastąpił w wieku XVIII, a w 1855 roku już jako niezależne winnice uzyskały status 2me Cru. Bardziej współczesna historia winnicy rozpoczyna się wraz z jej nabyciem w 1946 roku przez Paula Quié. W posiadaniu tej rodziny jest m.in. Château Croizet-Bages w Pauillac a także Château Bel-Orme-Tronquoy-de-Lalande. Château Rauzan-Gassies jest nieco cięższe w stylu, mniej finezyjne niż inne Margaux. Wina mają wiecej mocy, są bardziej skoncentrowane niż można by oczekiwać. Osiągają dojrzałość stosunkowo wcześnie, a szczyt już po 10 latach od zbioru. Najlepsze roczniki mogą osiągnąć nawet pół wieku.

CHATEAU LEOVILLE LAS-CASES
St-Julien. Jedno z najbardziej monumentalnych win z Médoc, kompleksowe, garbnikowe, niezbyt łatwe w młodości, wymagajace czasu. Z pewnością jakością nie ustępuje wielkim winom 1-er Grand Cru Classé. W XVII wieku obszar dzisiejszej winnicy nazywany był Mont-Moytié, była to jednak nie tyle góra co nasyp grubego żwiru. Były to czasy ekspansji wielkich majątków takich jak Rauzan, Gruaud-Larose i Léoville, jeszcze przed podziałem. Reputacja Léoville wzrosła znacznie, gdy właścicielem majątku został Blaise Alexandre de Gasq w związku z jego małżenstwem z Jeanne de Moytié w 1722 roku. Pan Gasq zmarł w 1769 roku pozostawiając majątek czworgu swoim spadkobiercom m.in. głowie rodziny Markizowi de Las Cases. Z jednej czwartej tego majątku powstało Château Léoville Barton. Od 1815 roku majątkiem władał Marszałek Polny Pierre-Jean de Las Cases. W 1840 roku został ponownie podzielony, z czego 2/3 pozostało w rękach Marszałka, 1/3 przekazał swojej siostrze Jeanne de Las Cases, która stworzyła Château Léoville Poyferré. W 1855 roku wszystkie trzy winnice uzyskały status 2-me Cru. Po 1900 roku majątek sprzedano różnym bordoskim producentom wina, w tym Théoohile Skawinski (!!!), która była generalnym dyrektorem winnicy. Swoją część przekazała póżniej swemu zięciowi André Delon, który skupił w swoim ręku większość akcji winnicy. Obecnie winnicą zarządza kolejne pokolenie Delonów Jean-Hubert Delon, który przejął w 2000 roku zarządzanie winnicą po swym ojcu Michel Delon. Château Léoville Las-Cases jest najbardziej na północ wysuniętą winnicą St-Julien, graniczącą już z Pauillac, z wielkimi Château Latour i Pichon Longueville. Z samego położenia możemy się już domyślać, jaki jest charakter tego wina. Ceny Léoville często bywalą wyższe niż te z 1-er cru, co najlepiej świadczy o jakości wina.

CHATEAU LEOVILLE POYFERRE
Saint Julien. Początki Léoville Poyferré siegają roku 1638. W tym czasie właścicielem tego terenu był członek bordoskiego parlamentu, Jean de Moytié. W 1740 roku majątek ten, poprzez małżeństwo, przeszedł w ręce Aleksandra de Gasq, właściciela Léoville. Aż do Rewolucji Francuskiej majątek był niepodzielony będąc największym w tym czasie majątkiem w Médoc. Jeden z czterech spadkobierców, Markiz Las Cases, przeniósł się za granicę, pozostawiając swoją część do sprzedaży, jako majątek narodowy. W 1826 zakupiony został przez Hugh Bartona, odtąd znany jest jako Château Léoville-Barton. Po śmierci swojej ciotki dwoje dzieci Markiza przejęło pozostałe 3/4 pierwotnego Léoville. Następny podział miał miejsce w 1840 roku, kiedy to starszy syn Markiza Jean-Pierre, Marszałek Cesarstwa i znany biograf Napoleona przejął tą część majątku, którą dziś stanowi Château Léoville-Las-Cases. Jego siostra Jeanne przepisała swoją część córce, która poślubiła Barona Jean-Maqrie de Poyferré i tak narodziło się trzecie z podziału Léoville – Château Léoville-Poyferré. W 1855 roku wszystkie trzy części Léoville otrzymały status 2-me Cru Classé. W związku z kłopotami finansowymi rodziny Poyferré Chateaux sprzedano Armandowi de Lalande, właścicielowi Château Cantenac-Brown, który w spadku zapisał majątek swojej córce, która z kolei wyszła za mąż za Edwarda Lawtona w 1894 roku. Od rodziny Lalande-Lawton w 1920 roku majątek zakupiła rodzina handlarzy winem z północnej Francji – Cuvelier. Członkowie tej rodziny (Didier) zarządzają tą winnicą do dziś.

CHATEAU DURFORT-VIVENS
Margaux. 30 hektarów upraw Cabernet Sauvignon (65%), Cabernet Franc (15%) i Merlot (20%). Najlepsze roczniki mogą przetrwać 14-15 lat. Nazwę swą château wywodzi od potężnej rodziny Durfort de Duras z Południowego-Zachodu, która osiadła w Médoc w XIV wieku. Jakość win Durfort-Vivens doceniał ambasador USA we Francji, Thomas Jefferson, przyszły Prezydent Stanów Zjednoczonych, odwiedzajacy wtedy winnice Lafite, Margaux i Latour. Opinia o jakości tego wina potwierdzona została w 1855 roku, kiedy otrzymała status 2me cru classé. W 1824 roku do Durfort dodano drugi człon od nazwiska wicehrabiego Vivens. W 1937 roku, Durfort-Vivens przeszło w ręce właścicieli Chateaux Margaux. W 1961 roku zakupił je wraz z prawem do nazwy i chais, Lucien Lurton, właściciel Château Brane-Cantenac. Od 1992 roku winnicę prowadzi jego syn Gonzague Lurton. Piękne, aromatyczne, bogate wino o dobrej strukturze i klasie.

CHATEAU GRUAUD LAROSE
W 82 hektarowej winnicy uprawia się: Cabernet Sauvignon 57%, Merlot 30%, Cabernet Franc 7%, Petit Verdot 4%. Druga etykieta: Sarget du Gruaud-Larose. W odróżnieniu od np. Léoville-Las-Cases, Gruaud nie leży nad rzeką. Ta duża winnica powstała w XVIII wieku. W XIX wieku została podzielona, potem ponownie scalona w 1934 roku przez rodzinę Cordier, właścicieli Château Talbot. W 1993 roku winnicę przejął Alcatel, a od 1997 roku należy do Grupy Bernarda Taillana, w której znajduja sie takie winnice jak Chasse-Spleen i Haut-Bages-Libéral i wspaniałe Château Cos d’Estournel. Mimo zmieniajacych się właścicieli, winnicą kieruje znany enolog Georges Pauli (2003). Lata 2000, 2001 i 2002 dały znakomite wina, pełne ciała o aromacie cedru, mięty, czarnych owoców. Są gęste, skoncentrowane, bogate, z nutą wanilii. Te muskularne, taninowe wina są przyjemnie świeże dzięki dostatecznej kwasowości. Winifikacja przeprowadzana jest częściowo w dębowych kadziach, częściowo w betonowych tankach. Wina starzone są w barriques (30% w nowych). Wina te oceniane są na 17 punktów w skali 20 punktowej, dojrzałość osiągną po 10-15 latach.

CHATEAU LASCOMBES
Margaux. Pierwszym właścicielem Château był urodzony w 1625 roku Kawaler Antoine de Lascombes (stąd nazwa winnicy). Druga etykieta z tej winnicy nosi nazwę \”Chevalier de Lascombes\”. Dawniej majątek Lascombes połączony był z posiadłością hrabiów Durfort, którzy byli właścicielami wielu innych majątków w Guyenne. Częścią ich jest obecne, również 2-me cru z 1855 roku – Château Durfort-Vivens z Margaux. W 1761 roku majątek Lascombes został wyodrębniony z posiadłości Durfort po nabyciu go przez Jean-François i Anne z Lascombes. Jean François był radcą Parlamentu w Bordeaux oraz prokuratorem królewskim w Admiralicji oraz członkiem Akademii w Bordeaux. Potem majątek przechodził z rąk do rąk. W momencie klasyfikacji winnicy należał do panny Hue. W 1867 roku sprzedany został Chaix d’Est Ange. Obecne zabudowania Château pochodzą z tego okresu. W 1952 roku winnicę kupił, znany w Bordeaux, Alexis Lichine. W ciągu jego 20-letnich rządów winnica odżyła na nowo. W 1971 roku sprzedał ją i firmę Alexis Lichine & Cie, brytyjskiej grupie piwowarskiej Bass-Charrington. Niestety nie wyszło to na dobre jakości wina. Piwowarzy winni warzyć piwo. Po 1982 roku wino poprawiło się dzięki wyodrębnieniu z majątku Château Segonnes. Od 2001 roku Château jest własnościa amerykańskiego funduszu Colony Capital. Jest to jedna z największych winnic w Médoc. Wino ma piękną rubinową szatę, szlachetny, typowy dla Margaux bukiet i jest aksamitne w smaku.

CHATEAU BRANE-CANTENAC
Margaux. Przez wiele lat to Château było domem Lucien Lurton, obecnie jego syna Henri Lurton. Winnica leży na zachód od Cantenac. W winnicy uprawia się około 70% Cabernet Sauvignon, 20% Merlot, 10% Cabernet Franc i 2% Petit Verdot. Wina dojrzewaja przez 18 miesięcy w dębowych barriques, w tym w 30-50% w nowym dębie. Na skutek poważnych inwestycji w nowe urządzenia do winifikacji oraz chais, obecne wina charakteryzują się dużą koncentracją, większym ciężarem, pięknym bukietem i elegancja charakterystyczą dla win z Margaux.

CHATEAU COS D’ESTOURNEL
St-Estephe. Cos uważane jest przez wielu za najlepsze wino w St-Estephe. Z estetycznego punktu widzenia jest to jeden z najbardziej niezwykłych château (właściwie jest to tylko niezwykłe chai) w całym Médoc. Przypomina chińską pagodę z z lwami, słoniami, jednorożcami rzeżbionymi w złotym piaskowcu. Nawet główne wejście ornamentowane jest egzotyczną florą i fauną. Rzeczywiście jest to najbardziej dekadencka chai na świecie. Cos w języku gaskońskim oznacza kamienne wzgórze. Twórcą tego Château był Louis-Gaspard d’Estournel, który urodził sie w 1753 roku i dożył póżnej starości. Zmarł mając 91 lat. Jego ukochana winnica w 1855 roku, niestety po jego śmierci, razem z Château Montrose uzyskała status 2e Cru Classé. Pan d’Estournel kupił pierwszy kawałek ziemi obok miasteczka Cos i odkrył, że ziemia ta daje wina podobne do wielkiego sąsiada z południa – Château Lafite (Pauillac). Między 1821 a 1857 rokiem rozszerzył swą winnicę z 12 do 57 hektarów, dokupując ziemię, między innymi Château Cos-Labory (1845). Inną pasją były częste wycieczki na Daleki Wschód. Wkrótce stał się bardzo znany we Francji i nazywano go Maharadżą St-Estephe. Sława Cos d’Estournel sięgnęła szczytu, gdy pojawiło się na stole królowej Viktorii, dworze carskim oraz na stole Napoleona III. Współtwórca marksizmu i Manifestu Komunistycznego, Fryderyk Engels, także delektował się tym winem! Niestety, ogromne wydatki i związane z tym kłopoty finansowe zmusiły pana d’Estournel do sprzedaży majątku rok przed śmiercią (miał wtedy 90 lat). Majątek Cos d’Estournel i należący do niego Cos-Labory wraz ze swoją rezydencją dzisiaj znaną jako Chéteau Pomys zakupił londyński bankier Martyns. Bankier ów pozwolił panu d’Estournel pozostać i żyć w swoim majątku. Bankier był z Londynu, więc wynajął do zarządzania majątkiem kompetentnego administratora Jérome Chiapella. W 1917 roku majątek przejął Fernand Ginestet, którego córka poślubiła jednego z członków znanej bordoskiej rodziny Prats. Do 1998 roku winnicą zarządzał Bruno Prats, kiedy to została sprzedana Grupie Taillan.

CHATEAU LEOVILLE-BARTON
St-Julien. Historia tego Château nierozerwalnie wiąże się z historią majątku Léoville. W XVII wieku obszar wszystkich trzech winnic: Léoville Las-Cases, Léoville Poyferré i Léoville Barton nazywany był Mont-Moytié. Były to czasy ekspansji wielkich majątków takich jak Rauzan, Gruaud-Larose i Léoville (jeszcze przed podziałem). Reputacja Léoville wzrosła znacznie, gdy właścicielem majątku został Blaise Alexandre de Gasq w związku z jego małżenstwem z Jeanne de Moytié w 1722 roku. Pan Gasq zmarł w 1769 roku pozostawiając majątek czworgu swoim spadkobiercom m.in. głowie rodziny Markizowi de Las Cases. Z jednej czwartej tego majątku powstało Château Léoville Barton.

CHATEAU PICHON-LONGUEVILLE COMTESSE DE LALAND
Pauillac. Jedno z najważniejszych 2-eme Cru Classé z 1855 roku w Pauillac. Bez wątpienia jest to jedno z najlepszych win tej kategorii w ciągu ostatnich dwóch dziesięcioleci. Jest to niewątpliwie zasługą ambitnej właścicielki pani May-Eliane de Lenquesaing, która objęła posiadłość w 1978 roku. Na 75 hektarach wytwarza się średnio 36 tysięcy butelek wina. Wino zestawione jest w 45% z Cabernet Sauvignon, 35% Merlota, 12% Cabernet Franc i 8% Petit Verdot. Wino przez 18 miesiecy dojrzewa w barriques, w 50% nowych. Wino nie jest tak mocno garbnikowe jak jej wielcy sąsiedzi z uwagi na względnie dużą zawartość Merlot. W najlepszych latach jest to wino zawsze wysoko oceniane, egzotyczne. Dziesięć lat dojrzewania jest konieczne, aby wydobyć walory butelki Pichon Longueville-Lalande.

CHATEAU DUCRU-BEAUCAILLOU
St-Julien. Właścicielem winnicy jest rodzina Borie. Obecnie zarządza nią François-Xavier Borie. Château Beaucaillou zwykle nazywa się Ducru-Beaucaillou od nazwiska jej dawnego właściciela, Bertranda Ducru, który nabył winnicę w 1795 roku. Historia tej posiadłości, jak większości wielkich winnic Médoc zaczyna się w końcu XVII i początku wieku XVIII. W 1866 roku winnicę od rodziny Ducru-Ravez zakupił znany bordoski handlarz win – Nathaniel Johnston. To on dobudował do Château w 1878 roku dwie kwadratowe wieże po bokach. Nazwa Beaucaillou pochodzi od beaux cailloux, czyli kamieni, otoczaków, na których leży winnica. Miejsce na którym powstała winnica i château do XVIII wieku zwano Maucaillou. Château otacza piękny park ze stuletnimi drzewami. Ducru-Beaucaillou uważane jest za kwintesencję win bordoskich, a przynajmniej Médoc. Cieszy się wielką estymą wśród smakoszy win bordoskich. W końcu lat siedemdziesiatych XIX wieku zarządca winnicy, pan E.David zasłynął ze skutecznej próby walki z pleśnią winorośli, plagą, która rozprzestrzeniła się w Bordeaux (epidemia przyszła do Bordeaux z połuniowego-zachodu Francji). Po raz pierwszy zastosował wówczas siarczan miedzi, z powodzeniem stosowany póżniej w innych winnicach Francji i na świecie. W latach 20 XX wieku winnica popadła w kłopoty, gdy ważny dla niej rynek amerykański załamał się w związku z prohibicją. W 1928 roku Johnston sprzedał winnicę panu Desbarats-de-Burke, by z kolei odsprzedać ją Francois Bori, którego rodzina do dziś włada winnicą. W 1970 roku Borie dokupił 32 hektary od sąsiedniego Château Lagrange. Mimo, że mógł włączyć ten obszar do Ducru, zdecydował się utrzymać niezależność tej winnicy a wina sprzedawać pod nową marką Lalande-Borie. Dobrze jest wiedzieć o tym, ponieważ niektórzy uważają Lalande Borie za drugą etykietę Ducru-Beaucaillou. Od 1995 roku na rynku obecna jest druga etykieta o nazwie La Croix de Beaucaillou. Do rodziny Borie należą także dwie inne znane winnice: Chateau Grand Puy Lacoste i Chateau Haut-Batailley. 50 hektarowa winnica położona jest na 8 metrowej grubości glebie o dosyć dużych kamieniach, o średnicy około 5 cm, naniesionych tu przez rzekę aż z Pirenejów i Masywu Centralnego. Umożliwiają one znakomity drenaż i napowietrzanie, nieco zbyt urodzajnej tutaj gleby. Uprawia się tu 65% Cabernet Sauvignon, 25% Merlot, 5% Cabernet Franc i 5% Petit Verdot. Średni wiek winorośli 38 lat (2003). Ciekawe, że gęstość zasadzeń winorośli jest w Ducru bardzo wysoka, co jak się okazuje nie jest przeszkodą w tworzeniu wysokiej jakości win (zresztą podobnie jest w Château Latour). Wino dojrzewa w 50-60% w nowych beczkach. Wina klaruje się kurzym białkiem i lekko filtruje przed butelkowaniem. Na ogół wina Ducru wymagają długiego dojrzewania i nie warto otwierać ich przed upływem 10 lat. W porównaniu z Leoville Las Cases, Beaucailllou jest mniej ekstraktywne, delikatniejsze, bardziej subtelne, kobiece. Dobre roczniki nawet po 20-30 latach zachowują swoją świeżość i żywotność.

CHATEAU MONTROSE
St-Estephe. Ziemie dzisiejszego Château Montrose, aktem bordoskiego parlamentu z 6 marca 1778 roku nabył od Aleksandra de Segure, Etienne Théodore Dumoulin. To 80 hektarowe, żwirowe, porośnięte wrzosem zbocze było w tym czasie cumowiskiem dla statków. Dumoulin rozpoczął budowę chateau i winnicy w 1815 roku. W 1825 roku było tam tylko 5-6 hektarów obsadzonych winoroślą, ale w 1832 roku już 32 hektary! W 1855 roku Chateau Montrose zostało sklasyfikowane wśród 2-mes crus classé w Médoc. W tym czasie produkcja wina wynosiła od 100 do 150 tonneaux (tonneau to 900 litrowa beczka). W rodzinie majątek pozostawał aż do roku 1866, kiedy to za 1,5 mln FF zakupiony został przez Mathieu Dollfus. Dollfus rozbudował chateau i powiększył winnicę. W 1880 roku winnica miała już 65 hektarów i wytwarzała 200 do 250 tonneaux. Po jego śmierci za taką samą kwotę nabył majątek niejaki Hostein, który odsprzedał chateau swojemu siostrzeńcowi – Louis Charmolüe. Od tego czasu château i winnica pozostaje w rękach rodziny, a od 1960 winnicą kieruje Jean-Louis Charmolüe. Koneserzy uważają, że Montrose należy do czołówki w swojej klasie. Zwracają także uwagę na niezwykłą, stałą, wysoką jakość win. Z tej przyczyny Montrose bywa nazywane Chateau Latour St-Estephe. Nie wydaje się to być przesadą. Wino zestawia się w 65% z Cabernet Sauvignon, 25% Merlota i 10% z Cabernet Franc. Dojrzewa przez 18 miesięcy w dębie (30% w nowym).

CHATEAU PICHON-LONGUEVILLE BARON
Pauillac. Znakomita winnica należąca dziś do AXA Millésimes, która przejęła ją od rodziny Bouteiller w 1987 roku. AXA, z pomocą Centrum Georga Pompidou, całkowicie przebudowała chais, stwarzając znakomite warunki do produkcji wysokiej jakości wina. Winnicę w Saint Lambert, między Saint-Julien i Pauillac, założył w XVII wieku (od 1694 roku) – Jacques de Pichon, Baron de Longueville. Château zbudował Raoul de Pichon Longueville w 1851 roku, już po podziale majątku Pichon (1850). Drugą część stanowi piękna winnica Chateau Pichon Longueville Comtesse de Lalande. Generalnym dyrektorem Château jest Christian Seely. Po ponad 10 latach starań, wino jest znowu bogate w ekstrakty, mięsiste, korzenne. Dojrzewa przez 15 miesięcy w dębie (w 60% w nowym).