Bordeaux

Żyjący w IV wieku w Burdigala (tak nazywało się ówczesne Bordeaux) poeta i konsul rzymski Decimus Magnus Ausonius, był pierwszym propagatorem i ambasadorem wina z Bordeaux. Był także pierwszym znanym właścicielem ziemskim uprawiającym winorośl. Jego ziemie znajdowały się prawdopodobnie w rejonie dzisiejszego Entre-Deux-Mers, jak chcą jedni lub w rejonie Saint-Emilion, jak chcą inni. Urodził się prawdopodobnie w dzisiejszym Bordeaux. Na jakiś czas przeniósł się nad Mozelę, do Trewiru, gdzie był nauczycielem dzieci cesarza Walentyniana. W roku 1781 jego imieniem nazwano chateau w pobliżu St-Emilion. Do dziś Chateau Ausone rywalizuje w regionie o palmę pierwszeństwa z Chateau Cheval Blanc.

W I-szym wieku naszej ery, prawdopodobnie Celtowie, po raz pierwszy posadzili tutaj nowy szczep bardzo odporny na zimno, Biturica, protoplastę dzisiejszego Cabernet Sauvignon. Do początku XII wieku praktycznie nic szczególnie interesującego na polu winiarstwa się nie działo.

Narodziny przyszłych wielkich winnic i handlu zapoczątkował, po rozwodzie z Ludwikiem VII, ślub księżny Eleonory Akwitańskiej i Henryka Plantageneta, przyszłego króla Anglii – ojca Ryszarda Lwie Serce. Stało to się w roku 1152. Powołanie Henryka przez możnowładców angielskich na tron Angliii w 1154 roku stało się dla Francuzów klęską narodową. W rękach angielskich znalazły się hrabstwo Anjou wraz z Maine, Turenią i Normandią (po swoim ojcu Godfrydzie). Eleonora w posagu wniosła interesującą miłośników win bordoskich Akwitanię z Gaskonią.

Panowanie dwóch książąt francuskich na angielskim tronie zapoczątkowało ponad 300 lat trwający rozwój handlu między Akwitanią i wyspami brytyjskimi. Po odbiciu Akwitanii przez Francuzów, embargo nałożone przez króla na wina do Anglii spowodowało zainteresowanie się Anglików winami portugalskimi i hiszpańskimi ( zaowocowało to powstaniem takich win jak porto i sherry). W XVII wieku wina z Bordeaux zyskały nowych klientów w bogacącej się Holandii, miastach hanzeatyckich i Bretanii. W XVIII wieku wina bordoskie coraz częściej znajdowały odbiorców w koloniach amerykańskich zwłaszcza na San Domingo i Małych Antylach. Najlepsze, najbardziej szlachetne wina regionu nadal poszukiwane były przez londyńską śmietankę towarzyską. Niestety, wkrótce miały nadejść ciężkie czasy dla winiarstwa bordoskiego. W połowie XIX wieku winnice opanowała zaraza oidium, po niej nastąpił krótkotrwały okres prosperity, w którym ustanowiono pierwszą wielką klasyfikację win Żyrondy, w związku z Wielką Wystawą Paryską w 1855 roku.

Niestety, radość trwała krótko. W latach 1875-1892 wystąpił jeszcze poważniejszy kryzys związany z zawleczeniem z Ameryki do winnic bordoskich (i nie tylko) maleńką mszycę – Phylloxera vastatrix, żerującą na korzeniach winorośli. W efekcie potrzeba było kilkudziesięciu lat na odnowienie winnic i wydżwignięcia się z upadku. Aby było ciekawiej, winorośl amerykańska jest odporna na phylloxerę. Przeciwdziałanie polegało więc na zaszczepieniu europejskich winorośli na podkładach winorośli amerykańskiej. Niewiele jest pierwotnych, nie szczepionych winnic w Europie i na świecie (głównie w Chile).

Region Bordeaux liczy około 8 tysięcy chateaux z produkcja 6 milionów hektolitrów wina. Bez wątpienia jest  jednym z największych i najważniejszych regionów winiarskich świata. Wielkie zróżnicowanie win bordoskich tłumaczy się różnorodnością gleb w tym regionie i wpływem Oceanu Atlantyckiego. Cabernet Sauvignon i Cabernet Franc dają winom bordoskim wigoru, tanin, długowieczności, Merlot zaś potrzebnej im miękkości. Białe wina bordoskie to na ogół mieszanka Sauvignon Blanc, Sémillon i Muscadelle.