(fr.) wina z wiekiem zyskujące na jakości, w których uwydatniają się aromaty, głównie trzeciorzędne, zmienia się struktura zawartych w nich tanin i kwasowość; wina z potencjałem starzenia, których jakość organoleptyczna objawia się po wielu latach aż do momentu osiągnięcia fazy apogeum; czas tworzenia się aromatów trzeciorzędnych jest zmienny i zależy od apelacji, odmiany, rocznika zbioru i warunków przechowywania wina; win takich nie powinno się pić młodych (nie wcześniej niż po 3–5 latach); umownie wyróżnia się: wina o średnim potencjale starzenia (5–10 lat), dużym potencjale starzenia (10–20 lat) oraz o bardzo dużym potencjale starzenia (powyżej 20 lat); zasadniczo do tych kategorii nie należą wina lekkie, vin de primeur, vin de pays lub ich odpowiedniki oraz wina różowe; konsumenci uważają, że takich win nie powinno się pić zbyt wcześnie, ale też niezbyt późno; najlepsze roczniki Chateau d’Yquem osiągają swoje apogeum po 100–120 latach, żółte wina z Jury powinno się pić po minimum 30 latach, madery 100-letnie nikogo dziś nie dziwią; starzenie się wina; vin jaune; porto; sherry