(fr.) dosł. „ziemia” lub „gleba”; pojęcie dwuznaczne; w języku winiarzy stanowi podstawę każdej winnicy, ogólne określenie warunków wegetacji winorośli w danej winnicy: mikroklimat, szczególnie nasłonecznienie, glebę, jej przepuszczalność, stosunki wodne, ekspozycję, nachylenie, wysokość, topografię itd., wpływające na dojrzewanie winogron; termin jest specyficznie francuski, ma bogatą historię na jej winiarskiej prowincji, stanowi o charakterze i tożsamości wina; nazwy win burgundzkich roją się od climats, podobnie jak w Alzacji – lieux-dits; dla uprawy winorośli i produkcji wina t. miało wielkie znaczenie już w starożytności: Egipcjanie wyraźnie zaznaczali na amforach dokładne pochodzenie wina; nie wszyscy producenci, szczególnie ci z Nowego Świata, podzielają opinię o wpływie t. na jakość wina, stąd w rejonie tym powstają bardzo dobre wina, ale pozbawione indywidualności, charakteru i duszy win europejskich; oczywiście swoje t. mają winnice na całym świecie, nie tylko we Francji, ale nie przypisuje się im większego znaczenia; typologicznie, uwzględniając kryterium t., wina można podzielić na: rzeczne, nadmorskie, podgórskie, górskie, wyżynne, nizinne i pochodzące z dolin; z różnych powodów wina można dzielić według rozmaitych kryteriów, np. Francuzi, dla wygody, podzielili wina na: atlantyckie, śródziemnomorskie i kontynentalne; w znaczeniu degustacyjnym t. oznacza charakterystyczny smak, ziemistość, mineralne niuanse zapachowe i smakowe specyficzne dla klimatu oraz gleby, na której rosła winorośl (fr. goût de terroir); dla wielu degustatorów ziemistość ma konotacje zdecydowanie negatywne i wskazuje na brak finezji i klasy, raczej charakteryzuje wina rustykalne; typowe wino; kamienne; krzemienne; stalowe; charakter; ziemniak